वह दिन जब मैंने शहर के लिए घर छोड़ा ང་གྲོང་གསེབ་ནས་གྲོང་ཁྱེར་ལ་ཕྱིན་པའི་ཉིན་མོ།
Lesley Koyi, Ursula Nafula
Brian Wambi
Nandani
རྒྱ་གར་སྐད།
རིམ་པ་གསུམ་པ།
སྒྲུང་འདིའི་སྒྲ་འཇུག་ད་ལྟ་མེད།
मेरे गाँव का छोटा सा बस स्टैंड लोगों और भीड़-भाड़ वाली बसों से भरा रहता था। उस जगह पर बस में चढ़ाने को बहुत सारी चीज़ें थीं। कंडक्टर भी बस की जानेवाली जगहों के नाम पुकारते हुए ज़ोर-ज़ोर से आवाज़ लगा रहे थे।
ང་ཚོའི་གྲོང་གསེབ་ཀྱི་འགྲུལ་འཁོར་འབབ་ཚུགས་ན་མི་ཚོགས་དང་རྐུབ་སྟེགས་ཁེངས་ཚར་པའི་རླངས་འཁོར་གྱི་འཚང་ཁ་ཆེན་པོ་འདུག་ལ། ད་དུང་རླངས་འཁོར་ནང་ལ་འབུད་མཁན་གྱི་མི་དེ་ལས་མང་བ་འདུག ཁ་ལོ་བ་རྣམས་ཀྱིས་སོ་སོའི་འགྲུལ་འཁོར་འགྲོ་སའི་ས་ཆའི་མིང་གང་ཡིན་སྐད་རྒྱབ་ནས་བཤད་ཀྱིན་འདུག
“शहर! शहर! बस पश्चिम की ओर जा रही है!” मैंने कंडक्टर को चिल्लाते सुना। यह वही बस थी जो मुझे पकड़नी थी।
“གྲོང་ཁྱེར། གྲོང་ཁྱེར། ནུབ་ཕྱོགས་སུ་འགྲོ་མཁན་ཡིན།” ཁ་ལོ་བ་གཅིག་གིས་དེ་ལྟར་སྐད་རྒྱག་གིན་ཡོད་པ་ངས་ཐོས་བྱུང་ལ། ངས་རྗེས་ཟིན་དགོས་པའི་འགྲུལ་འཁོར་ནི་དེ་རང་རེད།
शहर जाने वाली बस लगभग भर चुकी थी, लेकिन और लोग इसमें जाने के लिए धक्के दे रहे थे। कुछ लोगों ने अपना सामान बस के अंदर रखा था। और लोगों ने उसे अंदर बने तख़्तों पर रखा था।
འགྲུལ་འཁོར་དེའི་ནང་ཕལ་ཆེར་འགྲུལ་བས་ཁེངས་བསྡད་འདུག་ནའང་། ས་ན་ད་དུང་ཡར་འཚང་ཁ་བྱེད་མཁན་མང་པོ་འདུག འགའ་རེས་སོ་སོའི་ཁུར་པོ་རླངས་འཁོར་གྱི་འོག་གི་སྒམ་ནང་ལ་འཇུག་གིན་འདུག་ལ། ཁ་ཤས་ཀྱིས་རྒྱབ་ཁུག་རྣམས་འཁྲིས་ཀྱི་བང་ཁྲིའི་སྟེང་ལ་འཇོག་གིན་འདུག
नये यात्री अपना टिकट हाथों में दबाये, भीड़ वाली बस में बैठने के लिए जगह ढूँढ़ रहे थे। छोटे बच्चों के साथ महिलाएँ भी इस लंबी यात्रा के लिए अपनी जगह आरामदेह बना रही थीं और अपने बच्चों को आराम से बैठा रही थीं।
ཁ་ཤས་ཀྱིས་འཛིནབྱང་བཟུང་སྟེ་རླངས་འཁོར་ནང་གི་རྐུབ་སྟེགས་འཚོལ་གྱིན་འདུག་ལ། བྱིས་པ་བཟུང་བའི་བུད་མེད་རྣམས་ཀྱིས་འགྲུལ་བཞུད་རིང་པོ་དེའི་བར་དུ་རང་རང་གི་འདུག་ས་བདེ་བོ་བཟོ་བཞིན་འདུག
मैं एक खिड़की के बगल में घुस गया। मेरे बगल में बैठे हुए आदमी ने हरे रंग का प्लास्टिक का बैग ज़ोर से पकड़ रखा था। उसने पुरानी चप्पल, घिसा हुआ कोट पहना था और वह घबराया हुआ लग रहा था।
ང་རང་སྒེའུ་ཁུང་འཁྲིས་ཀྱི་རྐུབ་སྟེགས་ཤིག་གི་སྟེང་བཙུར་ནས་བསྡད་པ་ཡིན་ལ། ངའི་འཁྲིས་ན་སྡོད་པའི་མི་དེས་ལག་ལ་འགྱིག་གི་ཁུག་མ་ལྗང་ཁུ་ཞིག་ཉར་འདུག་ཅིང་། བསིལ་ལྷམ་རྙིང་བ་ཞིག་དང་ནུབ་ལྭ་རྙིང་ཧྲུལ་ཞིག་གོན་འདུག ཁོ་རང་བལྟས་ཚོད་ཀྱིས་བདེ་བོ་མེད་པ་ལྟར་སྣང་།
बस से बाहर देखते हुए मैंने ये महसूस किया कि मैं अपने गाँव को जहाँ मैं बड़ा हुआ हूँ, उस जगह को छोड़कर जा रहा हूँ। मैं एक बड़े शहर में जा रहा था।
ངས་སྒེའུ་ཁུང་ལས་ཕྱི་རོལ་ལ་བལྟས་པ་ཡིན་ལ། རང་ཉིད་ནར་སོན་སའི་ཕ་ཡུལ་གྲོང་གསེབ་དེ་བཞག་ནས་འགྲོ་བཞིན་པ་སེམས་ན་གསལ་བོར་འདུག ང་རང་གྲོང་ཁྱེར་ཆེན་པོ་ཞིག་ལ་འགྲོ་གིན་ཡོད།
लोगों के बस में चढ़ने का क्रम ख़त्म हुआ और सभी यात्री बैठ गए। फेरीवाले अभी भी यात्रियों को अपना सामान बेचने के लिए बस में घुस रहे थे। वे अपनी उन सभी चीज़ों का नाम बोल रहे थे जो उन्हें बेचनी थीं। उनके वे शब्द मुझे मज़ेदार लग रहे थे।
ཅ་ལག་ཚང་མ་རྩིག་ཚར་འདུག་ལ། མི་ཚང་མའང་སོ་སོའི་རྐུབ་སྟེགས་སྟེང་ལ་བསྡད་འདུག སྐོར་འཚོང་བ་དག་གིས་སོ་སོའི་ཅ་དངོས་རྣམས་འགྲུལ་བ་རྣམས་ལ་བཙོང་ཆེད་དུ་མུ་མཐུད་ནས་རླངས་འཁོར་ནང་ལ་འཚང་ཁ་རྒྱག་བྱེད་ཀྱིན་འདུག ཁོང་ཚོས་སོ་སོར་ཅ་ལག་ག་རེ་འཚོང་རྒྱུ་ཡོད་པའི་སྐོར་སྐད་རྒྱབ་ནས་བཤད་ཀྱིན་འདུག ངས་འདི་དག་ཁྱད་མཚར་པོ་ཞིག་ཏུ་མཐོང་།
कुछ यात्रियों ने पीने के लिए कुछ लिया और कुछ ने हल्का फुल्का नाश्ता लिया और उसे खाने-पीने लगे। मेरे जैसे लोग, जिनके पास पैसे नहीं थे, वह यह सब बस देखते ही रहे।
འགྲུལ་བ་ཁ་ཤས་ཀྱིས་སྐོམ་ཆུ་ཉོས་པ་དང་། འགའ་རེ་ཡིས་ཞོར་ཟས་ཉོས་ནས་ཁ་ནང་ལ་མུར་མགོ་བཙུགས། ང་རང་ལྟ་བུ་ལག་ན་དངུལ་ཅི་ཡང་མེད་མཁན་རྣམས་ཀྱིས་ལྟད་མོར་བལྟས་ནས་སྡོད་དགོས་པ་རེད།
पूरी चहल पहल बस के शुरू होनी की आवाज़ के साथ थमी, यह एक संकेत था कि हम जाने के लिए तैयार हैं। कंडक्टर फेरीवालों पर चिल्लाया कि वे बस से उतर जाएँ।
རླངས་འཁོར་གྱི་དུང་བརྡ་དེས་བྱེད་སྒོ་འདི་དག་གི་མཚམས་བཅད་ཅིང་། དེ་ནི་ང་ཚོ་ལམ་ལ་ཆས་དགོས་པའི་བརྡ་རེད། ཁ་ལོ་བས་སྐོར་ཚོང་བ་རྣམས་རླངས་འཁོར་ནང་ནས་ཕྱིར་འབུད་དགོས་པར་བཤད།
फेरीवाले बस से बाहर जाने के लिए एक दूसरे को धक्का दे रहे थे। उनमें से कुछ यात्रियों को खुले पैसे वापस लौटा रहे थे। और बाकी सभी, अंतिम समय में और सामान बेचने की कोशिश में लगे हुए थे।
སྐོར་ཚོང་བ་དག་གིས་རླངས་འཁོར་ལས་ཕྱིར་འབུད་ཆེད་དུ་འཚང་རྒྱག་བྱེད་ཀྱིན་འདུག་ལ། ཁ་ཤས་ཀྱིས་དངུལ་གྱི་སིལ་མ་སློག་པ་དང་། རེ་ཟུང་གིས་སོ་སོའི་ཚོང་ཟོག་ནང་ནས་ཅ་དངོས་རེ་ཟུང་བཙོང་བར་མཐའ་མཇུག་གི་འབད་བརྩོན་བྱེད་ཀྱིན་འདུག
जब बस ने स्टैंड को छोड़ा, मैंने खिड़की से बाहर देखना शुरू किया। मैं सोचने लगा कि क्या कभी मैं अपने गाँव वापस जाऊँगा।
འགྲུལ་འཁོར་དེ་འབབ་ཚུགས་དང་ཡུན་གྱིས་གྱེས་སོང་། ངས་སྒེའུ་ཁུང་ནས་ཕྱི་རོལ་ལ་ཅེར་ཞིང་། ད་ནི་ཕྱིར་རང་གི་གྲོང་གསེབ་འདི་ལ་ཡོང་ཐུབ་པའི་དུས་ཤིག་ཨེ་ཡོད་སྙམ་པའི་ཐེ་ཚོམ་གྱི་བློ་ཞིག་ཀྱང་སྐྱེས།
जब यात्रा आगे बढ़ी, बस अंदर से काफ़ी गर्म हो गई। मैंने सोने की कोशिश में अपनी आँखें बंद कर लीं।
འགྲུལ་བཞུད་རིང་ནས་རིང་དུ་ཕྱིན་སྐབས། རླངས་འཁོར་གྱི་ནང་དུ་ཚ་བ་ཇེ་ཆེ་རེད། ངས་ནི་རང་ཉིད་གཉིད་ཁུག་ཨེ་ཐུབ་བསམ་ནས་མིག་གཉིས་བཙུམ་ནས་ཕྱིན་པ་ཡིན།
लेकिन मेरा ध्यान वापिस घर की ओर चला गया। क्या मेरी माँ ठीक होगी? क्या मेरे खरगोशों से मुझे कुछ पैसे मिलेंगे? क्या मेरे भाई को उन पेड़ों में पानी डालना याद रहेगा जो मैंने लगाये हैं?
ཡིན་ནའང་ངའི་བསམ་བློ་ཕྱིར་ཕ་ཡུལ་ལ་འཁོར། ངའི་ཨ་མ་ལགས་བདེ་འཚམ་ངང་སྡོད་ཐུབ་བམ། ངའི་རི་བོང་གིས་དངུལ་འཁྱེར་ཡོང་ཐུབ་བམ། ངའི་སྤུན་མཆེད་ཀྱིས་ངའི་ཤིང་སྡོང་གི་རྩད་པར་ཆུ་གཏོར་རྒྱུ་དྲན་སོས་ཐུབ་ཀྱི་ཡོད་དམ།
रास्ते में, मैं उस जगह का नाम याद कर रहा था जहाँ मेरे चाचा उस बड़े शहर में रहते हैं। मैं नींद में भी वह नाम बड़बड़ा रहा था।
ལམ་བར་ནས། ངས་གྲོང་ཁྱེར་ཆེན་པོ་དེའི་ནང་ཡོད་པའི་རང་གི་ཨ་ཁུ་སྡོད་སའི་ས་ཆ་དེའི་མིང་དེ་བློ་ལ་སྐྱོར་བ་ཡིན། ང་རང་གཉིད་ལ་ཤོར་སྐབས་སུའང་ངས་ས་མིང་དེ་ཁ་ནས་མུར་མུར་དུ་སྐྱོར་བཞིན་ཡོད།
नौ घंटे बाद, मैं गाँव वापस जा रहे यात्रियों को बुलाए जाने और बस का दरवाज़ा ज़ोर से पीटने की आवाज़ से जगा। मैंने अपना छोटा सा थैला उठाया और बस से बाहर कूद गया।
དུས་ཚོད་དགུ་ཡི་རྗེས་ལ། སྒྲ་ཆེན་པོ་ཞིག་གིས་ང་གཉིད་ལས་བསླངས་ཤིང་། ཁ་ལོ་བས་ཕྱིར་ངའི་ཕ་ཡུལ་གྲོང་གསེབ་ལ་འགྲོ་མཁན་གྱི་འགྲུལ་བ་སྐད་གཏོང་གི་འདུག ངས་མགྱོགས་པོར་རང་གི་རྒྱབ་ཁུག་ཆུང་ཆུང་དེ་འཇུས་ཤིང་། རླངས་འཁོར་ལས་སར་བབས་པ་ཡིན།
वापस जाने वाली बस जल्द ही भर गई। जल्द ही पूर्व की ओर चल दी। अभी मेरे लिए अपने चाचा का घर ढूँढ़ना सबसे ज़रूरी था।
ཕྱིར་ལོག་པའི་རླངས་འཁོར་དེ་ལམ་སེང་ཁེངས་སོང་ལ། ཅུང་མི་འགོར་བར་རླངས་འཁོར་དེ་ཕྱིར་ཤར་ཕྱོགས་སུ་ལམ་ལ་ཆས་འགྲོ་གི་རེད། སྐབས་འདིར། ང་ལ་མཚོན་ན་དོན་དག་གལ་ཆེ་ཤོས་ནི་གཞི་ནས་སོ་སོའི་ཨ་ཁུ་འཚོལ་དགོས་པ་དེ་རེད།
རྩོམ་པ་པོ།: Lesley Koyi, Ursula Nafula
རི་མོ་མཁན།: Brian Wambi
སྒྱུར་པ་པོ།: Nandani
སྐད་ཡིག: རྒྱ་གར་སྐད།
རིམ་པ།: རིམ་པ་གསུམ་པ།
ཁུངས།: ཡོང་ཁུངས། The day I left home for the city ་ནི་ ཨཱ་ཕྲི་ཀའི་བྱིས་སྒྲུང་ ནས་ཡིན།
བྱིས་སྒྲུང་འདི་དག་ལ་ གསར་གཏོད་ཐུན་མོང་ལ་དབང་བ། ཁྱད་ཆོས། 4.0 རྒྱལ་སྤྱིའི་ཆོག་མཆན། ་གི་བདག་དབང་ཅན་ཡིན།