Sakima lived with his parents and his four year old sister. They lived on a rich man’s land. Their grass-thatched hut was at the end of a row of trees.
སཱ་ཁེ་མ་ནི་ཁོ་རང་གི་ཕ་མ་གཉིས་དང་། ལོ་བཞི་ལ་སོན་པའི་ནུ་མོའི་མཉམ་དུ་ཡོད་པ་རེད། ཁོང་ཚོ་མི་ཚང་ཕྱུག་པོ་ཞིག་གི་ས་ཐོག་ན་སྡོད་ཀྱི་ཡོད་ལ། ཁོང་ཚང་གི་སྤྱིལ་བུ་ཆུང་ཆུང་དེ་ནི་ཤིང་སྡོང་བསྟར་ཕྲེང་ཞིག་གི་མཐའ་རུ་ཡོད་པ་རེད།
When Sakima was three years old, he fell sick and lost his sight. Sakima was a talented boy.
སཱ་ཁེ་མ་ལོ་གསུམ་ཡིན་དུས་ཁོ་རང་ན་ནས་མིག་ལོང་བར་གྱུར་པ་རེད། ཡིན་ནའང་། སཱ་ཁེ་མ་ནི་བུ་འཇོན་ཐང་ཅན་ཞིག་ཡིན་པ་རེད།
Sakima did many things that other six year old boys did not do. For example, he could sit with older members of the village and discuss important matters.
སཱ་ཁེ་མ་ཡིས་ལོ་དྲུག་ལ་སོན་པའི་བུ་གཞན་པ་དག་གིས་སྒྲུབ་མི་ཐུབ་པ་རྣམས་ཐུབ་ཀྱི་ཡོད། དཔེར་ན། ཁོ་རང་གྲོང་གསེབ་དེའི་མི་རྒན་པ་ཚོའི་མཉམ་དུ་བསྡད་དེ་དོན་དག་གལ་ཆེན་པོའི་རིགས་ལ་གྲོས་མོལ་བྱེད་ཐུབ་ཀྱི་ཡོད་པ་རེད།
The parents of Sakima worked at the rich man’s house. They left home early in the morning and returned late in the evening. Sakima was left with his little sister.
སཱ་ཁེ་མ་ཡི་ཕ་མ་གཉིས་ཀྱིས་མི་ཚང་ཕྱུག་པོ་དེ་ཚང་དུ་ལས་ཀ་ལས་ཀྱིན་ཡོད་ལ། ཁོང་གཉིས་ནངས་སྔ་མོ་ནས་ལས་ཀར་ཕྱིན་ཏེ། དགོང་མོ་འཕྱི་བོ་མ་གཏོགས་ཕྱིར་ནང་ལ་འབྱོར་གྱི་མེད། དེར་བརྟེན་སཱ་ཁེ་མ་ནི་ཁོ་རང་གི་ནུ་མོ་ཆུང་ཆུང་དེའི་མཉམ་དུ་སྡོད་དགོས་ཀྱི་ཡོད།
Sakima loved to sing songs. One day his mother asked him, “Where do you learn these songs from, Sakima?”
སཱ་ཁེ་མ་ནི་གཞས་གཏོང་བར་དགའ་མཁན་ཞིག་ཡིན་ལ། ཉིན་ཞིག་ཁོ་རང་གི་ཨ་མས་ཁོ་ལ། “སཱ་ཁེ་མ། ཁྱོད་ཀྱིས་གཞས་འདི་དག་གང་ནས་སྦྱངས་པ་ཡིན།” ཞེས་དྲིས་པ་རེད།
Sakima answered, “They just come, mother. I hear them in my head and then I sing.”
སཱ་ཁེ་མ་ཡིས། “ཨ་མ་ལགས། འདི་དག་རང་བཞིན་གྱིས་ཤེས་པ་ཡིན། ངས་གཞས་དེ་དག་ང་རང་གི་ཀླད་པའི་ནང་ནས་ཐོས་ཀྱི་འདུག དེ་བས་ངས་བླངས་པ་ཡིན།” ཅེས་བཤད་པ་རེད།
Sakima liked to sing for his little sister, especially, if she felt hungry. His sister would listen to him singing his favourite song. She would sway to the soothing tune.
སཱ་ཁེ་མ་ཡིས་ཁོ་རང་གི་ནུ་མོ་ཆུང་ཆུང་དེ་ལ་གཞས་གཏོང་རྒྱུར་དགའ་བོ་ཡོད་ལ། ལྷག་པར་དུ་མོ་རང་གྲོད་ཁོག་ལྟོག་གི་ཡོད་དུས་གཞས་གཏོང་གི་ཡོད། ཁོ་རང་གི་ནུ་མོས་སཱ་ཁེ་མ་ཡི་གཞས་ཡག་ཤོས་དག་ལ་ཉན་རྒྱུར་དགའ་བོ་ཡོད་ལ། ཁོ་རང་གིས་གཞས་གཏོང་སྐབས། མོས་གཞས་གདངས་དང་མཉམ་དུ་ལུས་པོ་ལྡེམ་ལྡེམ་གྱིས་ཉན་གྱི་ཡོད།
“Can you sing it again and again, Sakima,” his sister would beg him. Sakima would accept and sing it over and over again.
“ཁྱེད་ཀྱིས་གཞས་དེ་ཡང་བསྐྱར་མགོ་ནས་བླངས་ན་འགྲིག་གི་རེད་དམ།” ཁོའི་ནུ་མོས་དེ་ལྟར་ཞུ་བ་འཐེན་ལ། སཱ་ཁེ་མ་ཡིས་ནུ་མོའི་རེ་བ་ལྟར་དུ་གཞས་དེ་དག་ཡང་དང་བསྐྱར་དུ་ལེན་གྱི་ཡོད།
One evening when his parents returned home, they were very quiet. Sakima knew that there was something wrong.
མཚན་གཅིག་ལ། ཁོང་གི་ཕ་མ་གཉིས་ལས་ཀ་ནས་ཕྱིར་ལོག་ཡོང་དུས་སྐད་ཆ་ཞེ་དྲག་མེད་པར་བསྡད་པ་རེད། སཱ་ཁེ་མ་ཡིས་དེ་མ་ཐག་དོན་དག་ཅིག་འགྲིག་མེད་པ་ཚོར་ཞིང་།
“What is wrong, mother, father?” Sakima asked. Sakima learned that the rich man’s son was missing. The man was very sad and lonely.
“ཨ་མ་ལགས། པཱ་ལགས། དོན་དག་མ་འགྲིག་པ་ག་རེ་བྱུང་སོང་།” ཞེས་དྲིས། སཱ་ཁེ་མ་ཡིས་མི་ཚང་ཕྱུག་པོ་དེའི་བུ་བོར་བརླག་ལ་ཕྱིན་པ་དང་ཁྱིམ་བདག་དེ་སྡུག་བསྔལ་གི་ནང་དུ་ལྷག་ཡོད་པ་ཤེས་པ་རེད།
“I can sing for him. He might be happy again,” Sakima told his parents. But his parents dismissed him. “He is very rich. You are only a blind boy. Do you think your song will help him?”
“ངས་ཁོང་ལ་གཞས་གཏོང་ཆོག གཅིག་བྱས་ན་ཁོང་སྐྱིད་པོ་ཡོང་སྲིད་གི་རེད།” སཱ་ཁེ་མ་ཡིས་དེ་ལྟར་ཁོང་གི་ཕ་མ་གཉིས་ལ་བཤད། ཡིན་ནའང་ཁོང་གི་ཕ་མ་གཉིས་ཀྱིས་ཉན་འཇོག་མ་བྱས་པ་རེད། “ཁོང་ཧ་ཅང་ཕྱུག་པོ་རེད། ཁྱོད་རང་ནི་བུ་ཆུང་ལོང་བ་ཞིག་རེད། ཁྱོད་ཀྱིས་བསམ་ན་ཁྱོད་ཀྱི་གཞས་དེ་དག་གིས་ཁོང་སྐྱིད་པོ་ཡོང་བ་བཟོ་ཐུབ་ཀྱི་རེད་དམ།”
However, Sakima did not give up. His little sister supported him. She said, “Sakima’s songs soothe me when I am hungry. They will soothe the rich man too.”
ཡིན་ནའང་། སཱ་ཁེ་མ་ཡིས་ཁོ་རང་གི་རེ་བ་མཚམས་འཇོག་བྱས་ཡོད་པ་མ་རེད། ཁོ་རང་གི་ནུ་མོ་ཆུང་ཆུང་དེས་ཁོ་ལ་རྒྱབ་སྐྱོར་བྱས་པ་རེད། ནུ་མོས་ཕ་མ་གཉིས་ལ། “སཱ་ཁེ་མ་ཡི་གཞས་དེ་ཚོས་ང་རང་གྲོད་ཁོག་ལྟོག་དུས་སེམས་གསོ་གནང་ཐུབ་ཀྱི་འདུག ཁོང་གི་གཞས་ཀྱིས་ཕྱུག་པོ་དེ་ལའང་སེམས་གསོ་བྱེད་ཐུབ་སྲིད་པ་རེད།” ཅེས་བཤད།
The following day, Sakima asked his little sister to lead him to the rich man’s house.
ཉིན་རྗེས་མ་དེར། སཱ་ཁེ་མ་ཡིས་ཁོ་རང་གི་ནུ་མོ་ཆུང་ཆུང་དེ་ལ་ཁོ་རང་མི་ཚང་ཕྱུག་པོ་དེ་ཚང་ལ་འཁྲིད་རོགས་ཞེས་བཤད་པ་རེད།
He stood below one big window and began to sing his favourite song. Slowly, the head of the rich man began to show through the big window.
ཁོ་རང་མི་ཚང་དེའི་ཁང་བའི་སྒེའུ་ཁུང་ཆེན་པོ་ཞིག་གི་གཤམ་ལ་ལངས་བསྡད་དེ། གཞས་སྙན་ཤོས་ཤིག་བླངས་པ་རེད། ཡུན་རིང་མ་འགོར་བར་མི་ཕྱུག་པོ་དེའི་མགོ་སྒེའུ་ཁུང་ནང་ནས་ག་ལེར་ཕྱི་ལ་བཏོན་ནས་ཉན་པ་རེད།
The workers stopped what they were doing. They listened to Sakima’s beautiful song. But one man said, “Nobody has been able to console the boss. Does this blind boy think he will console him?”
ཁྱིམ་ཚང་དེར་ལས་ཀ་ལས་བཞིན་པའི་མི་རྣམས་ཀྱིས་ལས་མཚམས་བཞག་ཅིང་། སཱ་ཁེ་མ་ཡི་གཞས་ལ་ཉན་པ་རེད། ཁོང་ཚོའི་ནང་གི་མི་གཅིག་གིས། “མི་སུ་གཅིག་གིས་ཀྱང་དཔོན་པོ་ཁོང་ལ་སེམས་གསོ་གནང་ཐུབ་ཀྱི་ཡོད་པ་མ་རེད། བུ་ཆུང་ལོང་བ་འདི་ཡི་སེམས་ལ་ཁོ་རང་གིས་སེམས་གསོ་བྱེད་ཐུབ་པར་འདོད་པ་ཡིན་ནམ།” ཞེས་བཤད་པ་རེད།
Sakima finished singing his song and turned to leave. But the rich man rushed out and said, “Please sing again.”
སཱ་ཁེ་མ་ཡིས་གཞས་བཏང་ཚར་རྗེས་ཕྱིར་ནང་ལ་ལོག་རྩིས་བྱས་པ་རེད། སྐབས་དེར་མི་ཕྱུག་པོ་དེ་ཕྱི་ལ་རྒྱུག་ཡོང་ནས། “སྐུ་མཁྱེན། ད་དུང་གཞས་ཤིག་གཏོང་རོགས།” ཞེས་བཤད་པ་རེད།
At that very moment, two men came carrying someone on a stretcher. They had found the rich man’s son beaten up and left on the side of the road.
སྐབས་མཚམས་ཏག་ཏག་དེར་མི་གཉིས་ཀྱིས་འགྱོགས་ཁྲི་ཞིག་གི་སྟེང་ལ་མི་ཞིག་བཞག་ནས་ཡོང་གི་ཡོད་ལ། རྗེས་ལ་ཤེས་དུས། མི་དེ་གཉིས་ཀྱིས་ཕྱུག་པོའི་བུ་ལ་མི་གཞན་པས་ཉེས་རྡུང་བཏང་སྟེ་ལམ་གྱི་ཟུར་ལ་གཡུག་བཞག་པ་རྙེད་ནས་ཁྱེར་ཡོང་བ་རེད།
The rich man was so happy to see his son again. He rewarded Sakima for consoling him. He took his son and Sakima to hospital so Sakima could regain his sight.
མི་ཕྱུག་པོ་དེ་ནི་ཁོ་རང་གི་བུ་ལ་བསྐྱར་དུ་ཐུག་པར་དགའ་སྤྲོ་ཆེན་པོ་སྐྱེས་ཤིང་། སཱ་ཁེ་མ་ལ་སེམས་གསོའི་གཞས་བླངས་པར་རྔན་པ་སྤྲད་པ་མ་ཟད། ཁོང་གིས་རང་གི་བུ་དང་སཱ་ཁེ་མ་གཉིས་སྨན་ཁང་དུ་ཁྲིད་ཅིང་། དུས་དེ་ནས་བཟུང་སཱ་ཁེ་མ་ཡི་མིག་དྲག་སྐྱེད་བྱུང་སྟེ་སླར་ཡང་མཐོང་ཐུབ་པར་གྱུར་པ་རེད།
རྩོམ་པ་པོ།: Ursula Nafula
རི་མོ་མཁན།: Peris Wachuka
ཀློག་པ་པོ།: Darshan Soni
སྐད་ཡིག: དབྱིན་སྐད།
རིམ་པ།: རིམ་པ་གསུམ་པ།
ཁུངས།: ཡོང་ཁུངས། Sakima's song ་ནི་ ཨཱ་ཕྲི་ཀའི་བྱིས་སྒྲུང་ ནས་ཡིན།
བྱིས་སྒྲུང་འདི་དག་ལ་ གསར་གཏོད་ཐུན་མོང་ལ་དབང་བ། ཁྱད་ཆོས། 4.0 རྒྱལ་སྤྱིའི་ཆོག་མཆན། ་གི་བདག་དབང་ཅན་ཡིན།